Τα τοπόσημα ως δείκτες προσωπικού χρόνου στο λογοτεχνικό έργο του Αντρέα Φραγκιά

Landmarks as indicators of personal time in the literary work of Andreas Franghias

Resumen

Ο Αντρέας Φραγκιάς (1921-2002), από τους σημαντικότερους συγγραφείς στο πλαίσιο της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, συνδυάζει τον ρεαλισμό με στοιχεία νεωτερικού δημιουργικού λόγου, όπου εντάσσεται η αξιοποίηση τοπόσημων ως δεικτών του προσωπικού χρόνου με έμφαση στο παρελθόν. Τα τοπόσημα προέρχονται από τον αντικειμενικό κόσμο και με τη χρήση της μεταφοράς λειτουργούν ως γέφυρα ανάμεσα στην αντικειμενική και στην υποκειμενική πραγματικότητα, όπως αναγνωρίζεται στα βιβλία Άνθρωποι και σπίτια (1955), Η καγκελόπορτα (1962), Λοιμός (1967), Το πλήθος (α΄ τόμος 1985, β΄ τόμος 1986), κατά την ανάπτυξη μειζόνων θεμάτων όπως: το αλόγιστο πάθος, η ανθρώπινη αντοχή, η ψυχή ως ορμή και έξαρση, ο δισταγμός, η βία, η φαντασίωση αντί του βιώματος, η ήττα, το ταξίδι, ο προορισμός.

----------------------------------

Antreas Fragkias (1921-2002), among the most important writers of the contemporary greek literature, combines realism with elements of the modern creative writing. In this framework A. Fragkias uses realistic landmarks as indicators for the personal time with an emphasis on the past. The landmarks, through the use of metaphor, are the bridge between the objective and the subjective world, as recognized in the novels Men and houses (1955), The iron gate (1962), Plague (1967), The crowd (v. I 1985, v. II 1986), where great themes are developed: the irrational pathos, the human endurance, the psyche as impetus and exaltation, the hesitation, the violence, the illusion instead of the experience, the defeat, the journey, the destination.